Supermom... Superman..

Supermom... Superman.. by แม่เหมียวsupermomlifecoach

สวัสดีค่ะคุณผู้อ่าน.. 

ใครเป็นคุณพ่อบ้างคะ?

ใครเป็นคุณแม่บ้างคะ?

ใครเป็นคุณลูกบ้างคะ?

คุณพ่อ คุณแม่ทั้งหลายคะ... ยังจำตอนที่เราเป็นลูกกันได้ไหมคะ? 

ตั้งแต่ตอนที่เราเป็นเด็กเล็กๆ... 

เด็กคนนั้น เค้าแค่ต้องการที่จะเป็นที่รัก... เรียนรู้ที่จะมีความรัก.. อยากรู้จักชีวิตอย่างเต็มที่...

พอเริ่มรักใครบางคนเป็น... คนแรกๆ ที่เค้าเรียนรู้ที่จะรักก็คือ “พ่อ แม่”

พอมีความรัก พอเค้ารักใคร ก็อยากให้คนๆ นั้นมีความสุข... 

เค้าเรียนรู้ที่จะทำให้คนที่เค้ารักมีความสุข.... 

ยิ่งพ่อแม่ทำให้เห็นความเสียสละชีวิตตัวเองเพื่อเค้า..

ทำให้เค้ายิ่งเติบโตขึ้นมาโดยใช้ชีวิตแบบทำอะไรก็ได้ให้ “พ่อ แม่” มีความสุข ให้พ่อแม่พอใจ...

จนวันนึงที่เค้ามีความรักแบบคู่รัก ก็ใช้ชีวิตแบบทำอะไรก็ได้ให้ “คนรัก” มีความสุข....

ผ่านมาจนถึงอีกวันนึง ที่เค้าได้เป็น “พ่อ แม่” เค้าก็ยิ่งใช้ชีวิตแบบทำอะไรก็ได้ให้ “ลูก” มีความสุข...

ความรู้สึกที่ว่า “ทำอะไรก็ได้ให้คนที่เรารักมีความสุข” ยิ่งทวีความเข้มข้นรุนแรงขึ้น ตามอายุ...

ตามกาลเวลาที่เราได้มาปรากฎตัวบนโลกนี้... ตามความรับผิดชอบที่เราทำอะไรได้มากขึ้น... 

ทำอะไรก็ได้ให้คนอื่น(ที่เรารัก) มีความสุข... ทำๆๆ .. เผลอฝึกตัวเองให้ทำๆๆ อยู่แบบนี้.... 

จนลืมตัว(เอง).... วันนึงเงยหน้าขึ้นมาก็งงเลยสิทีนี้.. แล้วเราล่ะ ต้องการอะไรกันแน่??? 

ทำอะไรล่ะที่ตัวเรามีความสุขจริงๆ ... เราได้ทำในส่ิงที่รัก... รักที่ได้ทำ จริงๆ เหรอ??

ตัวดิฉันเอง... เคยเป็นลูกที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อแม่มีความสุข เพราะรักท่านมาก... 

ยอมเลือกในสิ่งที่ท่านบอกให้เลือก(ด้วยความปรารถนาดีและจากประสบการณ์ของท่าน)...

ยอม... ยอม... ยอม.... จนบางครั้งที่ทนไม่ไหว ก็ทะเลาะกันบ้าง... 

แล้วก็เก็บความสงสัยไว้ตลอดว่า.... 

ทั้งๆ ที่.. เรารักกัน... แต่ทำไมไม่เข้าใจกัน... ทำไมต้องทะเลาะกัน?

พอได้มาเป็นแม่ ก็ย่ิง “ยอม” ทำทุกอย่างได้เพื่อลูก...

วันที่ได้เป็นแม่เต็มตัว.. หลงรัก “ลูก” สุดหัวใจ ชีวิตนี้ไม่มีอะไรที่ให้เค้าไม่ได้ 

ที่เคยเป็นนางเอกในชีวิตตัวเองมาตลอด ยอมเป็นตัวประกอบในชีวิตลูก 

ให้ลูกเป็นตัวเอกในชีวิตเราแทน... 

ทุ่มเททุกสิ่งอย่าง แม้กระทั่งเป็นแม่บ้านอยู่กับลูก 24 ชั่วโมง....

เมื่อลูกโตขึ้นเห็นรูปแบบการยอมที่แม่ยอมเสียสละขนาดนี้...

ลูกก็ยอม... ยอม... ยอม... ยอมจนลืมความต้องการของตัวเอง...

ยอมพ่อแม่..​ยอมเพื่อน... อีกหน่อยก็ยอมคนรัก...ยอมลูก (รุ่นหลานของเราไงคะ)

...มาแล้วค่ะ วงจรพิศวง มาวนเวียนซ้ำๆ อยู่กับชีวิตเราอีกแล้ว...

ไม่ค่ะ... คราวนี้ ดิฉันไม่ยอมแล้วค่ะ... ไม่ยอมให้วงจรนี้เกิดขึ้นซ้ำๆ อีกแล้ว

จำไว้เลยค่ะว่า อะไรที่เราเคยทำมาแล้วมันไม่ได้ผลเราเปลี่ยนมันได้ค่ะ ขอแค่เรากล้าเปลี่ยน..

หลังจากที่ได้ศึกษาจนเข้าใจกระบวนการทำงานของจิตใต้สำนึกอย่างชัดเจน 

บอกได้เลยค่ะว่า...

“ไม่มีประโยชน์ที่เราจะยอมทิ้งชีวิตตัวเองเพื่อใครก็ตาม” 

เพราะไม่มีใครได้อะไรจากการเสียสละนี้เลย มีแต่เสียกันทุกคนค่ะ... 

ดูกันให้ชัดๆ เลยนะคะ...

พ่อแม่ ”ยอม” ทิ้งชีวิตทิ้งความฝันของตัวเอง ลืมบทตัวเอกในชีวิตตัวเอง รับบทพระรองมาเล่นแทน

คุณ “ยอม เพราะรัก” ใช่ไหมคะ... ใช่ค่ะ... รักมาาาาากกกก.. จนยอมได้ทุกอย่างเลย...

แต่.. คุณไม่ได้กำลังให้อะไรลูกเลยค่ะ นอกจาก... 

คุณกำลังยัดเยียด “ความรู้สึกผิด” ให้ฝังลึกอยู่ในจิตใต้สำนึกของลูก...

รู้สึกผิดที่ทำให้คนที่เค้ารักต้องมาเสียสละเพื่อเค้าขนาดนี้...

เค้าไม่มีความสุขหรอกค่ะที่ได้รู้ว่า พ่อแม่ต้องเสียสละความสุขส่วนตัว เสียความเป็นตัวเองมากมายเพราะมีเค้าเกิดมา... 

ความรู้สึกผิดอันนี้จะติดตัวเค้าไปจนโตเลยค่ะ... ทำให้เค้าต้องยอมๆๆๆ ตามเราเพื่อทดแทนให้เรามีความสุข  ...

จนถึงวันนึงที่เค้าไม่ได้ค้นพบชีวิตของตัวเองอย่างแท้จริง แต่ใช้ชีวิตเพื่อตอบแทนคนอื่นมาตลอดชีิวิต ... แล้วแก้วตาดวงใจของเราเค้าจะมีความสุขได้อย่างไรกันคะ

แน่นอนค่ะ การเป็นพ่อแม่ย่อมต้องมีการเสียสละ ซึ่งเราก็เต็มใจจะเสีย... 

แต่อย่าต้องถึงขนาดเสียความเป็นตัวเอง...

อย่าเสียศรัทธาในตัวเอง....

อย่าลืมความต้องการของตัวเอง.... 

อย่าลืมฟังเสียงภายในของเราเอง......

ลูกเป็นสิ่งสวยงามที่เติมเข้ามาในชีวิตเราค่ะ 

ไม่ใช่ภาระหนักอึ้งที่เราถึงขนาดต้องทิ้งความฝัน ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเราไป

ไม่ใช่แค่พ่อแม่นี่คะที่รักลูก.. 

ลูกเค้าก็รักพ่อแม่มาาาากกก เหมือนกัน...

มากจนเค้าต้องยอม.. ยอมทิ้งชีวิตตัวเองบ้าง.. 

เพื่อให้พ่อแม่มีความสุข... เพื่อตอนแทนบุญคุณพ่อแม่... 

เพื่อตอบแทนการเสียสละอันยิ่งใหญ่(ที่ทำให้เค้ารู้สึกผิดตลอดเวลา)....

เมื่อยอม...ยอม... ยอม... จนบางครั้งไม่ไหว ก็ผิดใจกัน แล้วก็รู้สึกผิดที่ทะเลาะกับพ่อแม่...

ตอกย้ำความรู้สึกผิดให้ฝังแน่นลึกเข้าไปในจิตใต้สำนึกอีกรอบ...

แล้ววันนึงที่พ่อแม่ได้รู้ อาจจะเมื่อตอนลูกโตแล้ว... 

ว่าเค้าลืมนึกถึงความต้องการของตัวเอง แล้ว”ยอม” เพื่อความสุขของพ่อแม่มาตลอด.... 

จนวันนี้เค้าไม่มีความสุขในชีวิต หรือใช้ชีวิตไม่เต็มที่อยากที่เค้าอยากทำ.. 

แล้วพ่อแม่อย่างเราจะยังมีความสุขกันได้ลงหรือคะ?

ถึงเวลา “กล้าเปลี่ยน” แล้วค่ะ...

พ่อแม่ “รัก” ลูกมาก.... อยากเห็นลูกมีความสุข.... 

เพราะ”ความสุขของพ่อแม่คือเห็นลูกมีความสุขเต็มที่กับชีวิตในแบบที่เค้าอยากเป็น”

ลูกก็ “รัก” พ่อแม่มาก.... อยากเห็นพ่อแม่มีความสุข

“ความสุขของลูกคือ เห็นพ่อแม่มีความสุขกับชีวิตแบบ ไม่ต้องฝืน ไม่ต้องเสียสละมากไปจนลูกรู้สึกผิด”

เราต่างก็รักกัน ต่างก็อยากเห็นกันและกันมีความสุข...

ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมา ทำร้ายกัน(โดยไม่รู้ตัว)เพราะความรัก อีกต่อไป

วันนี้... ถึงเวลา... กล้าลงมือ... เปลี่ยนเป็น “เราที่ดีที่สุด” ให้ลูกเห็น...

เป็นคนที่ได้ใช้ชีวิต เต็มศักยภาพ กล้าคิด กล้าฝัน กล้าลงมือทำ เต็มที่กับชีวิต...

ทำในสิ่งที่เรารัก รักในสิ่งที่เราทำ ทำให้ดีที่สุดเต็มศักยภาพ แล้วปล่อยวางผล.. 

ถ้าคุณรักที่จะเป็นแม่บ้าน ดูแลครอบครัว 24 ชั่วโมง เอาเลยค่ะ... แต่อย่ามาหงุดหงิดลงใส่ลูกโดยไม่รู้ตัว เมื่อเราไม่ได้อยู่ในชีวิตแบบที่เราอยากเป็นนะคะ.. ขอให้แน่ใจจริงๆ ว่าคุณมีความสุข มีความพร้อมเสมอสำหรับงานนี้... เต็มที่เลยค่ะ 

ถ้าคุณรักที่จะทำงานไปด้วย เรื่องเวลาไม่มีปัญหาเลยค่ะ จะมีประโยชน์อะไรถ้าคุณฝืนตัวเองอยู่กับเค้า 24 ชั่วโมง ...แต่ลึกๆ ในจิตใต้สำนึกไม่มีความสุขที่แท้จริง ชีวิตห่อเหี่ยวลงไปทุกวัน เวลาที่มีความสุขกับลูก กับชีวิตตัวเองจริงๆ ไม่เกินแปดชั่วโมงด้วยซ้ำ... สู้คุณออกไปมีชีวิตแบบที่คุณต้องการ มีความสุขให้ลูกเห็น เป็นพ่อแม่ที่พร้อมเมื่อมีเวลาอยู่กับลูกจริงๆ ไม่ดีกว่าหรือคะ?

แค่กล้ามีความสุขกับชีวิตตัวเอง และลูก ทุกวัน...

ใช้ชีวิตเป็นตัวอย่างให้ลูกเห็น เป็นไอดอลในหัวใจลูก 

อนุญาตตัวเอง... ให้ประสบความสำเร็จในสิ่งที่เรารัก ในสิ่งที่เราเลือก...

ให้คนที่รักและปรารถนาดีกับลูกที่สุดเป็นไอดอลของเค้าเถอะค่ะ...

เพราะมันเสี่ยงมากที่เค้าจะไปหาไอดอลจากนอกบ้านซึ่งไม่รู้ว่าจะดีหรือไม่ดี...

ถ้าเค้าไม่เห็นชีวิตใครในครอบครัวที่จะเป็นตัวอย่างให้เค้าได้

เมื่อคุณกล้า เต็มที่กับชีวิตคุณ...

คนที่คุณรัก เค้าก็กล้า เต็มที่กับชีวิตเค้าเหมือนกันค่ะ...

ดิฉันกล้าเปลี่ยนแล้ว... คุณล่ะคะ?

ลุยเลยค่ะ คุณพ่อ คุณแม่ทั้งหลาย มาเป็น Supermom เป็น Superman ในใจลูกเรากันเถอะค่ะ

.................................................

ในวันนี้ ไม่ว่าคุณจะเป็นคุณพ่อ คุณแม่ หรือคุณลูก อนุญาตให้ตัวเองมีความสุขความสำเร็จกับชีวิตที่เราเลือกเองได้เสมอ... เพราะคนที่เรารัก และรักเรา เค้าก็แค่ต้องการ “ให้เรามีชีวิตที่มีความสุข”... 

ก็เท่านั้นเองค่ะ

นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ออกเดินทางไปใช้ชีวิต อย่างกล้าหาญ มั่นคง สงบร่มเย็นเป็นสุขกันนะคะ ^_^

ด้วยรักและปรารถนาดี 

“เป็นฮีโร่ในใจเรา เป็นไอดอลในใจลูก”

แม่เหมียวsupermomlifecoach  =^^=

* อนุญาตให้เผยแพร่ได้โดยไม่ตัดตอน

**  กราบขอบพระคุณ ครูอ้อย ฐิตินาถ ณ พัทลุง ผู้ให้วิชา และดวงตาเห็นธรรม

     ขอบคุณทุกเคสที่เสียสละเรื่องราวของตัวเอง

     ขอบคุณแรงบันดาลใจจากกัลยาณมิตรทุกคน และ ห้องเรียนเข็มทิศจิตใต้สำนึก