บันทึกหนูเปีย ตอน8 เจออะไร..ก็ให้อภัยได้อีก

บันทึกหนูเปีย ตอน8 เจออะไร..ก็ให้อภัยได้อีก

by แม่เหมียวsupermomlifecoach

(หนูเปีย จาก หนังสือเข็มทิศจิตใต้สำนึก โดย ครูอ้อย ฐิตินาถ ณ พัทลุง)

วันแรกของการเรียนคอร์ส Healing Trance 3 วัน (5-7 ส.ค. 54) ครูอ้อยเริ่มทรานส์แรกด้วยการบอกว่า เอาแบบง่ายๆ สบายๆ ก่อนละกัน ให้เรานึกถึงเหตุการณ์ที่เราไม่ชอบไว้ก่อน... ช่วงนั้นกำลังต่อเติมบ้าน แล้วก็มีปัญหาต้องวีนกับช่างบ่อยๆ เลยเอาเหตุการณ์นี้แหละ ตัดสินใจเลือกเหตุการณ์นี้เพราะอยากเปลี่ยนที่ตัวเอง ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ (เพราะเราเข้าใจแล้วว่าโลกไม่เปลี่ยน ต้องเปลี่ยนที่ตัวเราเอง)... แล้วครูก็ให้นอนลง พาผ่อนคลาย แล้วก็ให้นึกถึงเรื่องที่เราเตรียมไว้ ตอนนั้นคิดว่า สบายเลยเพราะเตรียมเรื่องไว้แล้ว ขณะที่กำลังนึกถึงเหตุการณ์วีนกับช่าง.. จู่ๆ ก็มีเสียงจากข้างในตัวเราบอกว่า “ไม่ใช่อันนี้” แล้วก็.. พรึ่บ.. เห็นตัวเองเป็นเราตอนเด็ก ทะเลาะกับพี่ชายคนรองแต่สู้ไม่ได้เพราะตัวเล็กกว่ามาก มองหาอาวุธอะไรซักอย่างมาถือไว้ให้อุ่นใจ หันไปเห็นปากกาของพ่อเปิดปลอกวางไว้บนโต๊ะ วิ่งไปหยิบมาถือไว้ในมือ ขู่พี่ชายว่าอย่าเข้ามานะ ตอนนี้เราสู้ได้แล้วนะ พอพี่วิ่งรี่เข้ามา ก็หลับตาปี๋เหวี่ยงมือที่ถือปากกาไปข้างหน้าสุดแรง  .. ได้ยินเสียงดัง ฉึก!!!.. เสียงพี่ร้องอย่างเจ็บปวด.. ลืมตาขึ้นมาดู ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ.. เห็นปากกาปักอยู่ที่ต้นแขนของพี่ เลือดสีแดงฉานปนเปื้อนไปด้วยหมึกสีน้ำเงินเข้มของปากกาทะลักปุดๆๆ ออกมาจากรอยแผล.. ตกใจหน้าซีดมาก ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนฆ่าคนตายโดยไม่ได้เจตนา.. วินาทีนั้น พ่อวิ่งเข้ามาเห็น.. พ่อมองที่ต้นแขนพี่.. มองปากกาในมือเรา.. เห็นสีหน้าพ่อโกรธจัดมาก หยิบไม้หวายอันยาวๆ หนาขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือผู้ใหญ่มาสามอัน พอมาถึงตัวเรา ได้ยินเสียงตัวเองผ่านริมฝีปากแค่คำว่า “ป๊า..”... ควั่บๆๆๆๆๆๆ .. ไม่มีการซักถามสาเหตุ ไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้อธิบายว่าเราไม่ได้ตั้งใจ และเราเสียใจกับเหตุการณ์นี้มากแค่ไหน พ่อหวดไม้หวายกระหน่ำใส่อย่างไม่ยั้งปากก็พร่ำพูดแต่คำว่า “ใจดำ อำมหิต พี่น้องกันจะฆ่ากันให้ตายเลยหรือไง” ร้องไห้ๆๆๆ เสียใจที่เค้าไม่ฟังเราเลย ทำไมเค้าปรักปรำเราขนาดนี้ เค้าคิดว่าเราเป็นคนแบบนั้นจริงๆ เหรอ.. ได้ยินเสียงครูอ้อยบอกว่าให้เห็นเข้าไปในตัวคนที่ทำร้ายเราว่าเค้ามีเด็กตัวเล็กๆ ที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้.. มองไปที่พ่อ เห็นอีกภาพนึงซ้อนขึ้นมา เห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กนิดเดียวร้องไห้จ้าเพราะกำลังโดนผู้ชายคนนึงฟาดไม่ยั้งเหมือนที่เราโดน ต่างกันแค่ไม่ใช่ไม้หวายแต่เป็นเข็มขัดหนังเส้นใหญ่.. ร้องไห้หนักกว่าเดิม สงสารและเข้าใจพ่อมากที่สุด.. ได้ยินเสียงครูบอกให้ใช้ศักยภาพความเป็นผู้ใหญ่ในตอนนี้ไปทำความเข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเรา เข้าใจคนที่ทำร้ายเรา ให้อภัยเค้า... เข้าใจและให้อภัยพ่อหมดใจในทันที ไม่มีอะไรตกค้าง ความรู้สึกตอนนั้นข้างในมันบอกตัวเราเองเลยว่า ไม่ว่าจะมีเหตุการณ์อะไรที่เกิดความผิดพลาดระหว่างเรากับพ่อแม่อีก อภัยได้ทุกอย่างทุกเรื่อง ไม่ติดใจหรือติดค้างอะไรอีกแล้ว.. กลับออกมาด้วยความเข้าใจเลยว่า ที่เคยคิดว่าคลายปมหมดไปแล้ว ก็ยังมีปมที่ตกค้างเหลืออยู่ให้แก้อีก.. สบายใจที่ได้ให้อภัยพ่อ ยิ่งได้ตอกย้ำการให้อภัยในทรานส์เก้าอี้ผู้พูดและผู้ฟัง ยิ่งรู้สึกโล่งโปร่ง เบาสบายมาก เป็นอิสระจนเข้าใจตัวเองได้อย่างลึกซึ้งขึ้นในทรานส์อื่นๆ เหมือนได้จิกซอว์ทีละชิ้นๆ แล้วมาประกอบกันจนเป็นภาพชัดเจน.. หลังจบคอร์ส ได้มีโอกาสไปเจอพ่อ ไปคุยกับพ่อ เล่าให้เค้าฟังถึงสิ่งที่เราเจอ ถามพ่อว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เค้าไม่ใช่คุณปู่.. พ่องงมาก ว่าเรารู้ได้ยังไง เพราะเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นตอนที่พ่อยังไม่ครบ3ขวบดี พ่อจำไม่ได้ด้วย10ซ้ำ แต่คุณย่าเคยเล่าให้ฟัง คนที่ตีไม่ใช่คุณปู่จริงๆ.. พ่อเสียใจที่เกิดวงจรอุบาทว์นี้กับเรา.. เรายิ้มและบอกพ่อว่า มันขาดไปแล้ว มันหายไปแล้ว ไม่มีวงจรนั้นอีกแล้ว.. When shit happen. Undo it!.....เข้าใจแล้วค่ะครู ;)