บทเรียนจากเด็กๆ

บทเรียนจากเด็กๆ 

by แม่เหมียวsupermomlifecoach

หลังกลับจากไปงานกีฬาสีอนุบาล ได้เรียนรู้บางอย่างจากเจ้าหนูตัวน้อย..

ในการแข่งขันชักเย่อ ทีมสีชมพูตัวเล็กกว่าทีมคู่แข๋งอย่างเห็นได้ชัด

สิ้นเสียงนกหวีดเริ่มการแข่งขัน ยื้อกันได้แค่สิบวินาทีแรก 

หลังจากนั้นทีมสีชมพูก็ค่อยๆ โดนลากไป.. ลากไป.. ทีละนิดๆ..ไปเรื่อยๆ 

จนเหลือแค่ระยะอีกนิดเดียวจะแพ้อยู่แล้ว.. กรรมการเตรียมเป่านกหวีดให้แพ้แล้ว..

แต่... ทันใดนั้นมีเสียงตะโกนเชียร์ดังขึ้นข้างหูเด็กๆ..

"อย่ายอมนะลูก หนูทำได้ หนูยอดเยี่ยม ดึงไว้ๆ ถอยหลังมาๆๆ .. นั่นแหละ หนูทำได้ลูก นั่นแหละ เก่งมาก อีกนิดเดียว ดึงถอยหลังมาเรื่อยๆ เลยลูก นั่นแหละ หนูเก่งมาก หนูสุดยอด .. อีกนิดเดียวลูก... ดีมากๆ เก่งมากค่ะลูก ถอยมาอีก.. อีกนิดเดียว นั่นแหละๆ..ใช่แล้วๆ... เย้ๆๆๆ ชนะแล้ว หนูเก่งมาก สุดยอดเลย สุดยอดเก่งจริงๆ เก่งจริงๆ ทุกคนเลยค่ะลูก"

แค่ได้ยินเสียงตะโกนเชียร์ประโยคแรก เด็กๆ หันมามองหน้าเจ้าของเสียง แล้วพยักหน้าฮึดสู้ไปด้วยกัน แล้วตั้งท่าดึงเต็มที่... ได้เรียนรู้ว่า หัวใจของเด็กๆ ไม่เล็กอย่างที่คิด 

จากนั้นเด็กๆ ตัวเล็กๆ เหล่านี้ ก็ตั้งหน้าตั้งตาดึงรั้งเชือกไว้สุดแรง เหงื่อไคลไหลย้อยกันเต็มที่ ยื้อกันอยู่พักใหญ่ๆ ในที่สุดก็ได้รับชัยชนะ... ได้เรียนรู้ว่า ทันทีที่เค้าตัดสินใจกลับลุกขึ้นมาสู้ ได้กำลังใจบางส่วนจากเสียงข้างนอก กลับมาเห็นคุณค่าในตัวเองและได้กำลังใจส่วนใหญ่จากเสียงข้างใน  ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง แต่พวกเค้ากล้าหาญลงมือกันเต็มที่จริงๆ

แล้ววันนี้พวกผู้ใหญ่อย่างเราๆ ท่านๆ ล่ะ กล้าหาญเต็มที่กับชีวิตแล้วหรือยัง???

สิ่งสุดท้ายที่ได้เรียนรู้จากครั้งนี้คือ การเข้าทรานซ์ออกกำลังกายเป็นยังไง เหนื่อยแค่ไหน(ปวดเมื่อยเหมือนไปชักเย่อมาเองเลย ฮาาา) และ คราวหน้าอย่าตะโกนมากไปเพราะมันทำให้เจ็บคอสุดๆ  

ด้วยรักและปรารถนาดี 

“เป็นฮีโร่ในใจเรา เป็นไอดอลในใจลูก”

แม่เหมียวsupermomlifecoach  =^^=

* อนุญาตให้เผยแพร่ได้โดยไม่ตัดตอน

**  กราบขอบพระคุณ ครูอ้อย ฐิตินาถ ณ พัทลุง ผู้ให้วิชา และดวงตาเห็นธรรม

     ขอบคุณทุกเคสที่เสียสละเรื่องราวของตัวเอง

     ขอบคุณแรงบันดาลใจจากกัลยาณมิตรทุกคน และ ห้องเรียนเข็มทิศจิตใต้สำนึก